Naznaczone dziecko

Timo Parvela zdobył moje serce nietuzinkową powieścią dla młodzieży, która łączyła w sobie okołoświąteczną historię z elementami grozy i na której kontynuację czekam niecierpliwie. A skoro Cienie zrobiły na mnie takie wrażenie, nie mogłam przejść obojętnie obok kolejnej powieści autora wydanej przez Dwukropek. Naznaczone dziecko to historia, która otwiera cykl powieści Misja prawie niemożliwa i zapowiada się naprawdę intrygująco.

Tym razem wydaje się, że autor nie dąży do przełamywania schematów i daje nam dość typowego bohatera powieści młodzieżowych - osieroconego nastolatka, który dorasta pod okiem nieskorej do czułości ciotki, w biedzie i naprawdę kiepskich warunkach. Ma jednego przyjaciela, który tak samo pada ofiarą szkolnych łobuzów i lubi siedzieć z nosem w książkach. Nie do końca Eliasa rozumie, bo jego życie rodzinne jest znacznie bardziej poukładane, ale jednak ta przyjaźń dla obu jest istotna. Ten schemat, tak łatwy do rozpoznania, nie jest jednak wadą powieści, bowiem Parvela to autor, który potrafi przekształcić go w atrakcyjną opowieść.

Czytelnik szybko odkrywa, że za osieroceniem Eliasa kryje się jakaś bardzo tajemnicza historia. I nie chodzi tu jedynie o tatuaż na kostce, który ciotka uporczywie nazywa znamieniem, ale też o tajemnicze zdjęcie, które chłopak okrywa w pamięci znalezionego przypadkiem telefonu. Jest ono nie tylko przyczyną snucia przez niego kolejnych teorii, ale też impulsem do podążania za kolejnymi śladami ku odkryciu własnej przeszłości.

Parvela stawia na niezbyt rozbudowaną, za to kipiącą od napięcia i emocji fabułę, która zadowoli żądnych wrażeń czytelników. Do przyjaciół dołącza tajemnicza, bardzo zaradna dziewczyna, która okaże się ogromnym wsparciem dla chłopców, a wokół Eliasa zaczynają kumulować się bardzo dziwne wydarzenia. To, co dzieciaki finalnie odkrywają, sugeruje, że czeka nas jeszcze wiele dramatycznych i naszpikowanych tajemnicami wydarzeń.

Naznaczone dziecko to bardzo dobre otwarcie cyklu powieściowego dla tzw. wczesnolatków (bardzo lubię ten zamiennik dla angielskiego middle-grade),który zapowiada się na pełną przygód, niesamowitą opowieść z tajnymi eksperymentami w tle. Atutem książki jest przystępny język, sympatyczni bohaterowie, zrozumiały, nieco mroczny humor, ciekawa intryga naszpikowana tajemnicami i budująca przedpole dla dalszych zdarzeń, wartka akcja, a do tego rewelacyjne ilustracje Mari Luomy. Do tego objętościowo powieść nie przytłacza, dzięki czemu będzie doskonałym pomostem czytelniczym między światem ilustrowanych książek dla dzieci a nieco poważniejszych powieści dla nastolatków. Od tej lektury trudno się oderwać i trudno będzie czekać na jej kolejny tom. Podskórnie czuję, że Parvela jeszcze nas tu zaskoczy nie raz, a to, co wydaje się schematyczne, będzie elementem gry z czytelnikiem. Ale o tym przekonam się dopiero za jakiś czas.

Timo Parvela zdobył moje serce nietuzinkową powieścią dla młodzieży, która łączyła w sobie okołoświąteczną historię z elementami grozy i na której kontynuację czekam niecierpliwie. A skoro Cienie zrobiły na mnie takie wrażenie, nie mogłam przejść obojętnie obok kolejnej powieści autora wydanej przez Dwukropek. Naznaczone dziecko to historia, która otwiera cykl powieści...

12-letni Elias żyje z ciotką przy wysypisku. Kiedy pewnego dnia znajduje komórkę i dostaje wiadomość, która zdaje się skierowana właśnie do niego, całe jego życie ulega zmianie. Tajemnicze misje, sekrety, a nawet niebezpieczeństwo przeganiają szarą i nieciekawą codzienność.

Elias mieszka z ciocią, wcale niepieszczotliwie zwaną Paulozaurem. Ciocia ma chyba całkiem sporo wspólnego z CIA, szczególnie działanie, nawet wobec podopiecznego. Nocami, kiedy wszyscy śpią ta dwójka zakrada się na wysypisko i szukają wartościowych fantów.
Podczas jednej z takich wypraw Elias znajduje komórkę. Sprytnie schowawszy ją przed ciotką zabiera do domu. Jak wielkie jest jego zdziwienie, kiedy otrzymuje zdjęcie rodziny z małym dzieckiem, a szkrab dziwnym trafem ma identyczne znamię co on. Czy to jego rodzice? Nigdy ich nie poznał...
Wkrótce dostaje SMSem zadanie do wykonania. Czy można je olać? Pewnie tak, ale gdyby okazało się, że przybliży go choć trochę do odkrycia rodzinnych sekretów to chyba warto?

Timo Parvela serwuje dzieciom świetną historię pełną akcji i tajemnic, niczym najlepsze filmy sensacyjne czy szpiegowskie. Dynamiczna fabuła, dreszczyk niebezpieczeństwa, masa sekretów do odkrycia. A to dopiero początek. Elias zostaje wplątany w grubszą sprawę, która nie kończy się wcale na 1 książce. Apetyt został rozbudzony, a my czekamy na więcej.
Barwne postaci, świetnie wykreowane miejsce i realia, w których żyje Elias i które nadają fantastyczny klimat tajemniczym wydarzeniom, wciągają młodego czytelnika od pierwszych stron. Warto też zwrócić uwagę na tłumaczenie, które jest genialne. Nie brakuje tu nutki humoru, a całość jest niezwykle lekka, pomimo czającej się grozy. No i nie jest jakoś przesadnie długa (127 stron okraszonych ilustracjami). Wyszło świetnie!
Sprawi frajdę dzieciom w wieku około 10+, ale także rodzicom np. podczas wspólnej lektury.

12-letni Elias żyje z ciotką przy wysypisku. Kiedy pewnego dnia znajduje komórkę i dostaje wiadomość, która zdaje się skierowana właśnie do niego, całe jego życie ulega zmianie. Tajemnicze misje, sekrety, a nawet niebezpieczeństwo przeganiają szarą i nieciekawą codzienność.

Elias mieszka z ciocią, wcale niepieszczotliwie zwaną Paulozaurem. Ciocia ma chyba całkiem sporo...